Samen met mijn zoon Matthias ben ik enkele dagen in der Schweiz op vakantie. Belangrijke steekwoorden zijn bergen, hoogtemeters, uitzicht en spannend.
Bestijging Harderkulm
Bij aankomst op een zonnige vrijdagmiddag in Interlaken trekken we meteen de sportkleren aan. Het doel is al gauw bepaald: de berg waar het treintje naartoe gaat. Dat is de Harderkulm. Een steile helling die bekend staat om het mooie uitzicht over Interlaken, de beide meren (Thunersee en Brienzersee) en bovenal het uitzicht op het trio Eiger-Mönch-Jungfrau.
Het pad begint bij het station van de Harderkulm-funiculaire. Het Engelse woord cable car zegt al genoeg: een cabine die via een kabel over het spoor naar boven wordt getrokken. Via de oranje gemarkeerde route starten we fanatiek met de bestijging. Met forse stappen gaan we omhoog en daar waar het minder steil wordt, proberen we in hardlooptempo te rennen. In minder dan drie kwartier staan we bij de Harderkulm. Te midden van vele Japanse, Indiase, Arabische en Europese toeristen maken we foto’s.
Ronde Faulhorn
De volgende dag hebben we meer tijd en willen we een tocht maken van circa 20km en 2.000 hoogtemeters. Bij voorkeur met uitzicht op de Berner Alpen. Daar zijn de vierduizenders te bewonderen. We zetten de auto neer bij het stationnetje van Burglauenen. Van daaruit lopen we richting het noordwesten, naar de vallei die eindigt bij het Berghaus Mädlenen. Daar aangekomen hebben we 1.440 hoogtemeters geklommen in circa 3½ uur tijd. We eten soep met wat brood en drinken (non-zero!) cola waarna we de route naar de Faulhorn top vervolgen. Dit is een niet-opvallende bergtop van 2.680m hoog die een prachtig uitzicht biedt over de bijna- en meer-dan-vierduizenders. We maken foto’s, kijken en genieten. Ook hier nemen we even rust met een cola en een Kuchen in de hand (of mond).
De afdaling is in het begin gemakkelijk. Het pad kuiert omlaag, is goed ‘uitgepijld’ en eindigt bij de Busalp. Waar dan de wandelaars de bus terug naar Grindelwald nemen, begint voor ons het moeilijkste deel van de tocht. Via een nauwelijks te belopen pad dalen we steil af naar Burglauenen. Het pad is overwoekerd door hoog gras en prikkende netels. De helling is niets anders dan een diepe afgrond waar het geronk van de auto’s in het dal overbluft wordt door het geruis van de wind in de bomen. We verbazen ons hoe deze weten te groeien uit de spleten van de rotsen. De helling doet een zwaar beroep op de beenspieren. We zijn blij als we op de geasfalteerde wegen van Burglauenen belanden en de benen comfortabeler kunnen neerzetten.
Enkele impressies van de tocht naar de Faulhorn
Ronde Sulegg en Sousbach dal
Na een rustdag rijden we naar Isenfluh, een hellingdorpje tussen Interlaken en Lauterbrunnen op de westhelling van de Lütschine beek. Daar parkeren we de auto. Er staat een muntautomaat en de moed zakt me in de schoenen. Ik weiger om anno 2023 nog vreemd geld uit een geldautomaat te pinnen. Tegenwoordig moet betalen met de bankpas of de telefoon toch overal kunnen?! Gelukkig hangt er een embleem van EasyPark op de achterkant van de automaat en stel ik de parkeertijd op mijn telefoon in op acht uur. Dat moet voldoende zijn om een ronde te maken langs de Sulegg en de Lobhorn.
Althans dat was het idee. Maar dat pakt anders uit. Het eerste deel van de tocht verloopt nog volgens plan. We drinken en eten een soepje bij de Lobhornhut (1955m). De volgende etappe is de klim naar de Sulegg op 2413m hoogte. Aldaar aangekomen loopt het pad verder over de graat van de Sulegg naar de Schnäbel (2421m). We zitten inmiddels in de wolken, we zien alleen nog maar een hand voor ogen en het paadje wordt allengs smaller. Er zijn geen mogelijkheden om me vast te klampen aan rotsen, bomen, struiken of iets van dien aard. Het wordt mij iets te spannend zo. Ik trek het niet meer en de angst kruipt in mijn lijf. We (ik) besluit(en) om terug te gaan en de route te verleggen.
Vanuit de Sulssee lopen we naar het zuidwesten richting de Sousegg waarna we afdalen naar het Sousbachtal met de prachtige waterval van de Chantbach. Het panorama is adembenemend. Lord of the Rings-achtige landschappen. Geen hutten of sporen van menselijke activiteit. Ruige natuur, wilde watervallen, grote rotspartijen en schone berglucht. Matthias vindt het zo mooi dat hij in de waterval gaat staan en zich nat laat worden onder het neer spetterende water.
Met deze mooie herinneringen aan een anders maar mooier dan verwachte tocht komen we terug bij de auto. Op tijd binnen de limiet van acht uur parkeertijd!
Enkele impressies van de tocht naar de Sulegg en het Sousbach dal
Ik had een filmpje gemaakt van de graat op de Sulegg toen ik dacht nog verder te kunnen lopen.