Devil’s Trail Mozes 30km

Trail op Schiermonnikoog

Is trailrunnen niet eigenlijk hetzelfde als hardlopen? Dat is een vraag die ik me vaker stel. Nee, want je loopt over berg- of bospaadjes. Ja, want als je een marathon in het buitenland loopt, dan gaat het parcours ook deels over onverharde wegen.

Maar dan heb je nog niet kennisgemaakt met de devil’s trail van Schiermonnikoog! Dan besef je dat trail-runnen toch echt iets anders is.

Zaterdag 11 november tref ik Hans en Remco om 9 uur bij de veerboot van Lauwersoog naar Schiermonnikoog. Om 9:30 uur is de afvaart. Aan de mensen om mij heen te zien, zijn we niet de enigen die de trail gaan lopen. Trailschoenen, hardloopmutsjes, rugzakjes… Iedereen is goed voorbereid. Dat is niet gek, want het is slecht weer. Het najaar is tot nu toe al bijzonder nat geweest (zie het weeroverzicht in Ermelo) en daar is op deze ochtend op het eiland Schiermonnikoog nog eens 15 mm bijgekomen.

Parcours aanpassing

De dag tevoren had de organisatie in de nieuwsbrief de deelnemers als volgt geïnformeerd:

(…) Schiermonnikoog is geen subtropisch eiland zoals je wellicht hebt gemerkt en dus hebben we de Devil’sDag Trail route aangepast omdat het hier-en-daar echt te nat was. De route is prachtig, maar om nu kniediep door het water te moeten waden, is minder prettig. (…)

Wat is er dan aangepast? De kaartjes hieronder tonen het verschil tussen het standaard parcours (links) met een lus in het zuidwesten en het aangepaste parcours met veel meer paadjes in het bos. Ook ‘zelfgemaakte paadjes’ die de organisatie had uitgezet met de nodige overhangende takken en omgevallen boomstammen.

Start

Bij de recreatieboerderij De Oorsprong vindt het evenement plaats. We kleden ons om en maken ons klaar voor de start. We staan in het tweede startvak. De omroeper vraagt na wie waar vandaan komt. Het merendeel komt uit het noorden van Nederland. Gelderland en Noord- en Zuid-Holland zijn eveneens goed vertegenwoordigd. Zelfs een (verdwaalde?) deelnemer uit Denemarken.

Een medewerker van de devil’s trail organisatie vertelt me dat deze trail tot de zwaarste behoort van Nederland. Qua afstand valt het nog wel mee maar de kaart verraadt reeds dat de uitdaging in het landschap zit. Een mengeling van zand, bos, klimduinen, moeras, strand en doorwaadbare geulen in de kwelders in het oosten van het eiland.

De tocht start op het erf van de kampeerboerderij. Na 2 km gaat het parcours over op onverhard en zo blijft het de hele wedstrijd.

Het bos en de duinen

De paadjes in het bos zijn erg nauw en bochtig. Snel lopen of inhalen is gevaarlijk. Ik ben een keer gevallen en een keer voluit uitgegleden. De ogen houd ik gericht op wat me voor mijn voeten komt. Het pad, de laaghangende takken of stukken mos die een glijbaan blijken te zijn.

Erg mooi is het beklimmen van de westerduinen en het panorama op de Noordzee. Wat is het hier mooi! Überhaupt is het eiland letterlijk en figuurlijk één groot nationaal park. Waar ik ook ben: overal strijden natuur, landschap, uitzicht en de fraaie luchten om de hoogste eer.

Het strand

Ruim over de helft van de race komt het fijnste stuk om te lopen. Het strand is hard en ruim. Hier kan ik doorlopen. Bovendien helpt de wind mee en bieden de wegtrekkende donkere wolken een prachtig schilderij om naar te kijken. Dit motiveert me om snelheid te maken terwijl ik de van de fouragepost meegenomen winegums een voor een in mijn mond steek.

De kwelders

In het algemeen is het eind van een trailrun voor mij het lastigste deel van de wedstrijd. Ik ben vermoeid. Ik weet dat ik er bijna ben, maar ik moet nog zo’n 10 kilometer. Dan komt het aan op doorzettingsvermogen. Ik moet mijn gedachten niet richten op de finish maar op iets anders. Iets wat nu speelt. Het landschap, de lucht, de vogels, noem maar op. Het lijkt echter of het eiland Schiermonnikoog wil zeggen: “ja maar dat is niet genoeg”. Van het zand ga ik naar het land van de kreken in de kwelders. Er is hier zoveel water dat ik opnieuw natte voeten krijg. Niet alleen dat. Tot aan de knieën loop ik door de geulen om de overkant te bereiken. De organisatie heeft de bordjes zelfs uitgepijld in het water. Er zit niets anders op. En eigenlijk vind ik het wel leuk. Ik zie niet precies hoe diep het water is dus het is een gokje: wordt bij de volgende waterplas alleen de voet nat, de enkel of het gehele onderbeen?

Enkele foto’s

 

Op Strava heb ik mijn route bijgehouden op mijn sporthorloge (Garmin Forerunner 955 Solar.

De filmpjes heb ik achter elkaar gezet.