De Drielandenpunt Trail op de Vaalserberg

Ter voorbereiding op de 2023 editie van ‘La Sportiva Lavaredo Ultra Trail‘ in de Dolomieten, wil ik trainen in het stijgen en dalen op een trail run. Want op de Veluwe in Ermelo is het landschap tamelijk plat, ondanks de nabijheid van de Garderense stuwwal (+57m) en enkele hoge zandduinen in het Leuvenumse bos. Dat maakt trainen op hellingen met stenen paadjes niet makkelijk. Een alternatief heb ik gevonden. Met mijn zoon Matthias en mijn trailrun maatjes, Hans en Remco, lopen we de Drielandenpunt Trail op de Vaalserberg.

De trailrun is georganiseerd door Passion for Sports, een Belgische evenementenorganisatie, die samen met zijn Nederlandse counterpartner het parcours heeft bedacht en afgezet.

De eerste helft van de race verloopt over Belgisch grondgebied. Ik had verwacht aanduidingen te zien van de voormalige grens van Neutraal Moresnet, omdat het parcours over de eerste kilometer de voormalige grenslijn volgt, maar niets van dat alles. Het paadje blijkt glibberig en modderig (bron: Remco) te zijn dat geen logica vertoont. Dan weer op en dan weer af. Geen omwegen. Nee, gewoon een rechte lijn. Precies zoals de grenzenmakers tijdens het Congres van Wenen (1815) hadden bedacht: trek met de liniaal een lijn tussen de Vaalserberg en Kelmis (huidig België) waar de lucratieve zinkmijn in de negentiende eeuw was gelegen. Volg vervolgens de contouren van de zinkmijn en ga dan met de liniaal weer terug naar de Vaalserberg… Het blijft een interessante geschiedenis zo aan de rand van Nederlands grondgebied!

Veel tijd om hierover door te mijmeren, is er niet. We zijn aan het trail-runnen en het is oppassen hoe het parcours verloopt. We hebben dit niet met elkaar afgesproken maar Matthias (18) en ik (50) maken er in het begin meteen goed werk van. We besluiten niet langer in een file te lopen, maar we gaan inhalen! De eerste tien km lopen we samen op. Matthias heeft zich niet speciaal voorbereid. Hij voetbalt en doet aan krachttraining. Toch gaat hij erg snel en eenmaal aangekomen bij de helling naar het Preuswald met een top van 352m hoogte (+NAP) moet ik hem lossen. Dat voelt OK – hij is mijn zoon immers – maar het knaagde wel aan me dat ik hem niet meer een goede race had kunnen wensen. Eenmaal op de top aangekomen geef ik extra gas om bij hem te komen en hem veel succes toe te wensen! Daarna hijg ik een km lang uit van mijn verdwaasde sprintactie…

Bijna op de helft van het parcours, bij het drielandenpunt ligt de eerste bevoorradingspost. Met een teug water en een ‘bats’ sinaasappel ga ik door over de Vaalserberg langs de Wilhelminatoren om weer terug te keren bij het doolhof van het drielandenpunt. Ik weet dat het zwaarste deel van de toch moet komen. Ik heb tijdens de rit vernomen dat het parcours over steile, natte en modderige weiden gaat leiden. En dat blijkt ook zo te zijn. Tussen Wolfhaag en het bos voert de route inderdaad over prachtige weiden maar in deze tijd van het jaar is het nog best een uitdaging om rechtop te blijven lopen. Zeker wanneer je met zijn allen door een sjtegelke moet lopen.

Na circa 20km merk ik dat ik me goed voel en dat ik genoeg energie over ga houden om in dit tempo door te lopen. Onder de drie uur moet dus kunnen lukken. Lopend, rennend en klauterend kom ik bovenop de Vaalserberg weer terug. Met een tijd van 2:48:50 ben ik dik tevreden.

Mijn vrouw Nathalie haalt Matthias alvast op om in Vaals te lunchen. Ik wacht bij de finish op Remco en Hans die er weldra aankomen. Op naar de Dolomieten race in juni.