Autobiografie
Na het overlijden van haar ouders besluit Carine Crutzen, afkomstig uit Heerlen, een boek te schrijven over haar herinneringen. Een pakkend verhaal. Ze vertelt zelf het verhaal in het luisterboek dat ik beluisterd heb. Ze zingt ook zelf de liedjes die ze tijdens haar kinderjaren beleefd heeft. Hoewel ik de zang nu niet onmiddellijk tot mijn favoriete genre reken, geeft het een persoonlijk cachet aan het verhaal.
Een kwetsbare terugblik op haar leven
Het is een roman die de tijd uit de jaren zestig en zeventig in Zuid-Limburg goed beschrijft. Ze tekent op hoe haar halfbroer haar verstikt met zijn kille en ziekelijke trekken; hij gaat nu door het leven als priester: ik ben benieuwd hoe hij dit boek leest en hoe hij terugkijkt op zijn jeugd en zijn halfzus. Boeiend geschreven en door haarzelf verteld (ook uitgegeven in luisterboek), gaat ze van herinnering naar herinnering. Haar dominante moeder staat centraal in haar leven, of ze dit nu wil of niet. Haar vader die te weinig ingrijpt en getemd is door de twee vrouwen om hen heen. Crutzen beschrijft op een erg mooie wijze hoe haar vader steeds verder gedegradeerd wordt door de ziektes van Parkinson en Alzheimer. Zij spaart zichzelf niet wanneer zij terugblikt op haar theateroptredens in een depressieve toestand. Ik vraag me af hoe ze op de planken in het theater heeft kunnen acteren terwijl haar moeder of vader stervende is. In korte hoofdstukken geschreven, gewoon genummerd, beschrijft zij op innemende wijze haar eigen verhaal.