Na de drielandenpunt trailrun begin februari dit jaar, wil ik me verder voorbereiden op de 2023 editie van ‘La Sportiva Lavaredo Ultra Trail‘ in de Dolomieten. Dat houdt in: zoek een parcours met voldoende hoogtemeters in een prachtig landschap. In combinatie met de verjaardag van mijn moeder in Sweikhuizen, besluit ik een parcours zelf uit te stippelen in de omgeving van Slenaken met bij voorkeur nieuwe paden en wegen in het mooie heuvellandschap van Zuid-Limburg en de Voerstreek. Een goede training voor de trailrun in de Alpen.
De afstand bedraagt 32,7km en 790 hoogtemeters. Het merendeel van het parcours verloopt in België met kleine stukken door hoog grasland waar hardlopen niet mogelijk is. Daar staat tegenover dat je je benen hoog moet optillen en dus nog steeds ‘in trainingsmodus’ bent. Het parcours is ook geschikt om te oefenen met het lopen op oneffen paden met stenen, grubbetjes en greppeltjes. Niet onbelangrijk voor de echte trailrun in de Dolomieten.
Het eerste deel van de tocht voert vanuit Slenaken omhoog naar De Planck in de Voerstreek, een regio die in de jaren zestig, zeventig en tachtig bekend stond om de taalstrijd tussen Nederlands en Frans. Het heeft mij als liefhebber van de Limburgse taal altijd verbaasd hoe een streek die in principe Limburgstalig is door een minderheid van Franstaligen gegijzeld kon worden. Zelfs nu nog zijn gekalkte leuzen op huizen zichtbaar (‘Village Wallon’ in Remersdaal) of zijn de Nederlandstalige plaatsnamen doorgestreept op de wegwijzers bij kruispunten. Het landschap trekt zich daar gelukkig niets van aan en blijft onverstoorbaar mooi zoals te zien is op de foto’s die ik tijdens de loop heb genomen in de Voerstreek.
Na het verlaten van het Rode Bos op 270m hoogte daal ik langzaam af naar het gehuchtje Remersdaal naar het Gulpdal. Ik heb een klein uur gelopen en mijn lichaam voelt goed aan. Op naar het Beusdaler bos (bois de laschet) die ik van twee kanten ga oplopen, de westelijke en oostelijke variant.
Dit bos is bekend terrein voor me, dus ik weet wat ik kan verwachten. Bij de ingang van de spoortunnel voert het pad steil omhoog. Ik neem mijn eerste energy-gel en drink wat water uit de waterzak. Deze klotst gelukkig niet omdat ik deze vacuüm gezogen heb. Niet zelf bedacht maar naar aanleiding van een goede tip van een collega renner bij een eerdere trail-run. Het klimmen gaat goed en de voormalige tunnel van Laschet komt in zicht (zie ook mijn eerdere beschrijving van de vele ‘kronkelende’ voormalige spoorlijnen in deze regio van België). De tweede ‘bestijging’ van het Beusdaler Bos is evenwel lastiger. Het gras staat tot aan mijn dijen hoog. Ik kan niet meer in tempo lopen en moet wandelen waarbij ik de benen hoog moet optrekken. Nadat ik weer op een normaal pad kom, inspecteer ik eerst de benen op de aanwezigheid van teken en vervolg dan de route.
Ik verloop me bij Terhagen en kan het wandelpaadje niet vinden dat op de kaart staat ingetekend. Het pad is overwoekerd door brandnetels en hoog gras. Maaien is er niet bij. Dus loop ik om en maak ik een extra rondje ten zuiden van Sippenaeken.
De een-na-laatste klim vanuit het Geuldal naar het Vijlenerbos is de kuitenbijter: van 130m hoogte naar 290m. Dit deel van de tocht loopt via de golfbaan waarbij het zoeken is hoe het pad (Sentier 58) verloopt. Heen en weer zigzaggend over de golfbaan kom ik bij de bordjes uit die het pad aangeven. De golfers zijn er niet blij mee maar er zal vast recht van overpad zijn geregeld voor het bewegwijzerde voetpad 58.
Al snel kom ik bij de bosrand van Vijlenerbos aan. De temperatuur begint nu aardig op te lopen. Het is een warme dag (25 °C) die op de helling omhoog in het opengehakte bos aanvoelt als 30 °C. Ik probeer de schaduwplekken aan te houden en de zonovergoten plekken te mijden. In het Vijlenerbos is het een komen en gaan van MTB-rijders die aan Limburgs Mooiste meedoen. Ik volg hier het tracé van de Vijlener MTB route maar ik heb me opnieuw verlopen. Om toch het hellinkje naar de Epenerbaan niet te missen, daal ik de helling af om deze weer op te lopen, op de kaart hierboven te zien als een klein naaldje omlaag. Ik moet toch blijven oefenen voor de beenspieren….
De laatste loodjes wegen het zwaarst. Dat merk ik op de laatste klim naar het Onderste Bos op de terugweg vanuit Epen naar Slenaken. Wat tegenvalt, zijn ook hier de vele fietsers die aan Limburgs Mooiste meedoen. Ik moet regelmatig aan de kant om de afdalende fietsers voorrang te geven. Dat is wel zo veilig!
Via de Nuroper berg op Belgisch grondgebied kom ik uit bij het riviertje de Gulp waar ik word aangemoedigd door diverse wandelaars. Ik ben er bijna. Nog enkele honderden meters hoef ik slechts te lopen op Nederlands grondgebied om dan neer te ploffen op een terras in Slenaken voor een groot glas cola!
Een gedachte over “Trail-runnen door heuvelachtige grensstreek”
Toffe rit!! Uithouding en volharding hebben gezegevierd. De beloning is tevredenheid en conditiebehoud! Well done!!