Trail du Pays Welche – Rennen door het hart van de Vogezen
Ben jij sportief aangelegd en dol op een stevige uitdaging? Heb je een redelijke conditie en kun je genieten van prachtige berglandschappen? Dan zit je goed bij de lopersclub van Orbey in de Elzas, Frankrijk. Op hun website stellen ze precies die vragen – en ik kon ze stuk voor stuk met een volmondig ja beantwoorden. Mijn loopmaatjes Hans en Remco trouwens ook.
Pays du Welche – waar taal en natuur samenkomen
Het Pays Welche ligt in het westelijke deel van de Elzas en heeft een unieke, Romaanse taal- en cultuurtraditie. Anders dan het Duitstalige oosten van de Elzas, ligt dit gebied net ten oosten van de hoogste kammen van de Vogezen. Taalkundig gezien is het een uitloper van het Lotharingse dialect. De naam Welche zou zelfs zijn oorsprong vinden in de oud-Germaanse benaming voor Romaanssprekenden – net als de Walen in België.
De trail: van bosbes tot bergkam
De Trail du Pays Welche is een bergrace die begin juli plaatsvindt en vertrekt vanuit Orbey. De trail is 52 km lang en kent 2300 hoogtemeters. De route voert je over smalle paden en steile hellingen, door varens, bossen en over rotsachtige bergkammen – met adembenemende uitzichten over het Lac Noir, het Lac Blanc en het Lac des Truites. De organisatie belooft een gevarieerd parcours, en dat kregen we ook. Denk aan omgewoelde bosgrond, opstekende boomwortels, steenvelden, boulder-secties, gezekerde paden en panorama’s waar je even stil van wordt (als je daar tenminste de tijd voor neemt…).
De voorbereiding – skyr kwark, kiwi’s en rauwe ham
Op zaterdagochtend 12 juli stonden we vroeg op. Tijd voor een stevig ontbijt: melk, skyr-kwark uit IJsland, kiwi’s, bananen en een snee brood met rauwe ham. De waterzakken zaten vol, de sportrepen en suikerhoudende gels opgeborgen, en ook het verplichte reddingsdekentje en een extra shirt waren keurig opgeborgen in de trailrugzak. Alles volgens het protocol van de organisatie.
Na de stormachtige editie van vorig jaar in Verbier – waar zelfs de marathon en de 76 km trail werden afgelast vanwege aardverschuivingen en sneeuwvelden – kozen we dit jaar voor de Vogezen. Een stuk minder hoog en toch pittig genoeg voor een serieuze uitdaging.
De wedstrijd – boulders, beken en een bittere diskwalificatie
Het weer was ons goed gezind: droog, niet te warm, en een beperkt aantal deelnemers (maximaal 300). Dat betekende: geen filevorming op de smalle paden. De route was allesbehalve vlak: vooral rond het Lac Blanc moesten we over enorme keien klimmen – soms letterlijk met handen en voeten.
Bij dit soort races gelden strikte tijdslimieten per checkpoint. Helaas viel Hans ten prooi aan een wijziging in het schema: de organisatie had onverwacht de limieten met 30 minuten vervroegd. Bij het tweede controlepunt moest hij noodgedwongen uitstappen. “Maar ik zit toch nog binnen de limiet?” vroeg hij nog – helaas, niet volgens de nieuwe regels. Een zure teleurstelling.
Ikzelf haalde de finish in net geen acht uur. Zeker niet mijn beste resultaat ooit – volgens de UTMB-index kreeg ik 441 punten, ruim onder mijn gemiddelde van 521. Maar ik was tevreden. Mijn knieën, die het afgelopen jaar flink hebben geprotesteerd, hielden zich kranig. Oefening baart kunst, al blijft doseren belangrijk.
Wat ik leerde van deze trail
-
Blijf op de hoogte. Regels en tijden kunnen zomaar veranderen – hou de communicatie van de organisatie scherp in de gaten.
-
Wees voorbereid. Niet alleen op de start, maar ook op de checkpoints onderweg.
-
Check bij de posten en de lopers onderweg. Vraag na bij de posten onderweg en houd de mede-lopers alert op (gewijzigde) tijdslimieten.
Film
Tijdens de race heb ik enkele filmpjes gemaakt met mijn telefoon. Die heb ik samengevoegd tot één korte film.