Op zaterdag 16 juli is het zo ver. Samen met twee vrienden Hans en Remco ga ik de Eiger Trail lopen. Een route van 35 km langs de Eiger Nordwand met 2500 hoogtemeters. Klimmen, hardlopen, afdalen, tussendoor drinken en eten. Naar schatting zijn we zeven tot acht uur onderweg. De beloning is een medaille met daaraan een steen uit de Eiger. Wat wil je nu nog meer dan dat?!
De start
We starten in de tweede groep van trail-runners. De eerste groep kwalificeert voor een tijd minder dan 61/2 uur en we zijn al snel tot de conclusie gekomen dat we die tijd niet gaan halen. Starttijd voor ons vak is 8:15 uur. Om zes uur staan we op zodat we rustig kunnen ontbijten en tijd genoeg hebben om de trein van 7:15 uur te halen van Grindelwald naar Burglauenen.
We zijn overigens niet de enigen die de trein nemen. Het is druk. Ongeveer 800 trail runners doen mee aan deze tocht.
Het is nog koud in de vroege ochtend. We zijn te vroeg dus het is een half uurtje doorbijten en trappelen op de plaats om het een beetje warm te krijgen. Gelukkig breekt de zon snel door en is het nog tien minuten voor het startschot klinkt. We zijn er klaar voor!
De laatste minuten voor de start zijn belangrijk om nog een laatste keer naar het toilet te gaan of de nodige koolhydraten in te slaan. Met zogenaamde food gels kun je snel koolhydraten opnemen. Het is een soort van tandpasta tube met suikers en koolhydraten die gereed zijn gemaakt om vlot in de bloedsomloop te worden gebracht.
Van Burglauenen naar Wengen
We stijgen via bergpaadjes van 890m naar 1610m. Het is zo druk op het pad dat we af en toe in de file staan. We gebruiken de tijd om onderweg foto’s te nemen, te praten en een food bar te eten. Dat is een mooi begin van de E35 trail omdat het achter elkaar aan lopen me niet ertoe verleidt om sneller te willen zijn. Geduld is een schone en conditionele (!) zaak.
De beloning is het uitzicht dat je krijgt zodra je de ronding maakt naar het dal van Lauterbrunnen en Wengen. Dan wenkt de machtige Jungfrau (4158m) met haar besneeuwde top en gletsjer.
Uitrusting
Trail runnen verschilt van een ‘normale’ hardloopwedstrijd in de zin dat water en suikers niet kant en klaar aangeboden worden. Zoals bij een marathon. Van een trail runner wordt verwacht dat deze zelf een bekertje bij zich heeft, een waterzak zelf bijvult bij de fourage posten en voldoende voedselrepen en gels voor de gehele tocht bij zich heeft.
Dus is een goede uitrusting cruciaal. De uitrusting wordt dan ook grondig, onderdeel voor onderdeel, door de Zwitsers gecontroleerd bij het ophalen van het startnummer.
Mijn uitrusting was OK maar nog niet perfect, zo merkte ik tijdens de tocht. Bij de eerste tussenstop in Wengen moest ik de dop van mijn dopper fles afdraaien om water te kunnen drinken. Dat is onhandig en scheelt tijd. Met een soft flask, zoals deze bij Decathlon, gaat het veel sneller. Dan weet ik dit voor de volgende keer.
De beklimming van Männlichen (2345m)
Na Wengen volgt de beklimming van de berg Männlichen. Lopend over een single track pad klimmen we van 1250m naar 2200m hoogte. De zon brandt al aardig op onze hoofden. Ik ben blij met mijn vochtdoorlatend hardloop petje. Het zweet wordt goed in de pet opgenomen of loopt netjes via de voorkant weg. Een petje is overigens ook verplicht onderdeel van de uitrusting.
Optimistisch zei ik nog tegen Remco dat “we nu mentaal op de helft zijn”. Want ja, de beklimming is achter de rug en de rest van het tracé is relatief vlak of afdalen naar Grindelwald. Dat bleek niet helemaal zo te zijn.
Van Kleine Scheidegg naar de Eiger gletsjer
Nu is het hoogtepunt van de route gekomen. Bovenop is het genieten van de staalblauwe lucht en de vierduizenders Eiger (3970m), Mönch (4107m) en Jungfrau (4158m). Gaandeweg laat ik mijn benen gaan en splitsen Remco en ik van elkaar. In rap tempo daal ik af naar de voet van de Eiger gletsjer. Het laagste punt ligt op 1980m om vervolgens over een voormalige gletsjerrug weer omhoog te lopen naar 2350m hoogte.
Route is te vinden op afstandmeten.nl.
Na 20km trail run, valt de beklimming van de Eiger gletsjer best zwaar. Te meer daar ik het pad voor me uit zie kronkelen tot aan de horizon. Het duurt dus nog wel even voordat ik er ben en dat vraagt om doorzettingsvermogen.
Met regelmatige slokjes neem ik teugjes uit de waterzak en knabbel ik aan een voedselreep. Eindelijk kom ik uit bij het gletsjerhuis. Van hieruit gaat er zelfs een spoorlijn door het binnenste van de Eiger naar de Jungfraujoch. Wat zou ik daar graag ooit een keertje naartoe willen gaan. Helaas kan ik er nu alleen naar kijken.
Eiger Nordwand
Nu volgt de lange afdaling naar Grindelwald. Omlaag en omlaag. Oef … dat voelt pijnlijk aan de benen. In Nederland heb ik niet goed kunnen oefenen op de afdaling, ook niet bij de Basic Fit in Harderwijk. Tips hierover krijgen we ’s avonds laat, als we weer thuis in het hotel zijn, van een mede trail runner die ons laat zien hoe je de squat oefening kunt uitvoeren: Sally up, Sally down.
Ondertussen word ik ingehaald door de E101 trailrunners die maar liefst 101km en meer dan 5000 hoogtemeters in een etmaal afleggen. De professionele topatleten doen er circa 10 uur over! Met respect ga ik voortijdig aan de kant om ruim baan te geven aan deze echte ultra trailers.
Het is voor mij op deze Eiger trail afdaling ook genieten. Watervallen om me heen. De Nordwand die als een hoge kathedraal naast me opduikt. Het dorpje Grindelwald dat in de verte lonkt. Een prachtig Märklin landschap.
Laatste loodjes
Nog even op de tanden bijten, is het motto. Het gaat nooit vanzelf, tijdens een marathon of trail run. Er is altijd een moment dat ik mezelf tegenkom. En dat is hier, op de laatste vijf km naar de finish.
Wat was het een goed idee om gisteren met Hans en Remco het laatste deel van het parcours te lopen. Je weet dan wat je kunt verwachten aan het eind van de rit, als je nog de laatste kilometers moet uitlopen en eigenlijk geen zin meer hebt. We hadden dit gecombineerd met een bezoek aan de Marmorbruch, de nauwe kloof die de Lütschine in de marmerhoudende bergen heeft uitgesleten.
De twee gletsjers, de Untere en de Obere Grindelwaldgletscher reikten vroeger tot in het dorp. Als gevolg van de klimaatverandering trekken de gletsjers zich terug. Onder de 3000m zijn de gletsjertongen al niet meer te zien. Te droge en hete zomers zorgen voor een massale smelt van het ijs.
De finish
Na zeven uur en een kwartier lopen zie ik de finish streep onder mijn voeten verdwijnen. Een heerlijk gevoel dat de tocht erop zit. Enthousiast publiek in Grindelwald maakt veel goed. Ik besluit veel water en wat zoutjes te nemen bij de fouragepost na de aankomst. Remco volgt al snel. En ook Hans verenigt zich kort daarna met ons.
Gelukkig hebben we de trail run goed doorstaan. Geen beenbreuken of verwondingen. Het smaakt naar meer. Wellicht volgend jaar een trail run van 50+km in de Alpen?