Alfa Bear Trail 24km in Sweikhuizen

Trail-running in de modder en zompige löss-bodem

Na de trail op Schiermonnikoog vorige week zondag staat nog een trail in mijn agenda. Op zondag 19 november om 9 uur sta ik aan de startstreep samen met mijn broer Paul. De eerste keer dat we samen gaan lopen. Paul loopt geregeld marathons in binnen- en buitenland. Hij is een getraind loper. We kennen de omgeving op ons duimpje. Dit is de omgeving waarin we geboren en getogen zijn. Elke heg en steg kennen we. Het enige wat we niet weten, is de toestand van het parcours. Het is dit najaar erg nat geweest. We bereiden ons voor op veel modder onderweg.

Het parcours

De route is onveranderd gebleven ten opzichte van vorig jaar.  Circa 560 hoogtemeters over een afstand van ruim 24 km. Deelnemers komen van heinde en verre. Ongeveer een derde komt uit België. Het merendeel van de lopers is uit Nederland afkomstig.

Verloop van de tocht

De wedstrijd start in Thull, een buurtschap nabij Schinnen. Via de beboste heuvelkoppen bij Vaesrade slingert de tocht zich naar het dal van de Wolfhagerbeek tussen Oirsbeek en Schinnen. Het is gevaarlijk lopen op zeer modderige en natte paden die geen houvast bieden voor de trailrunschoenen. Uitglijden, vallen en weer opstaan. Alleen wanneer we bovenop het plateau van Doenrade aankomen, is het ‘normaal’ lopen. Zelfs enige tijd met verharding onder de voeten. Zodra we het dorp Puth (Pöt) hebben verlaten, gaan het weer omlaag om vervolgens via de slakweg omhoog te lopen naar de panoramaweg. Normaal zou ik graag stilstaan om te genieten van het uitzicht op de heuvels van Vrouwenheide in de verte, maar onze vader Harry staat ons op te wachten. Hij heeft ons al meerdere keren in de ochtend her en der opgewacht met de camera in de actie-stand. Maar of het nu komt dat Paul en ik zo snel waren, of dat de telefooncamera zo langzaam was, de filmpjes en foto’s kon Harry niet op tijd nemen. Dit keer bij de panoramaweg tussen Puth en Sweikhuizen lukte dat wel. Dat geeft een extra motivatie van mijn broer en mij om de looppas erin te houden en door te gaan. Waar zou Harry de volgende keer opduiken in de race?

Via het Danikerbos komen we uit bij het Stammenderbos. Het is een komen en gaan van afdalingen en beklimmingen. Met name de zandberg is berucht. Het zand ligt zo los dat je anderhalve stap moet maken om één stap te nemen. We overbruggen hier een hoogteverschil van circa 50m. Bovenaan gaat het pad omlaag naar het voormalige bmx parcours van de loose riders. Het is nu een kwestie van op de tanden bijten en doorgaan. Er komen namelijk nog drie hellingen aan! Het is zo nat dat een grubbe die als wandelpad dient veranderd is in een glijbaan. Lopen kan niet, ook staan niet. Op de billen omlaag en hopen dat je niet te hard gaat.

Uiteindelijk komen we uit bij kasteel Terborch langs de Geleenbeek. Nog drie kilometer en we zijn binnen. De sixpack met alfa bier en medaille staan klaar. Vanzelfsprekend nuttigen we nog de nodige dropjes, winegums, stukjes banaan en sinasappel. Terug naar de auto om thuis in Sweikhuizen bij Harry en Marly te douchen en goed te ‘bunkeren’!

Tijdens het lopen heb ik enkele filmpjes opgenomen. Zoals dat gaat, wanneer ik onder familie ben, switch ik automatisch naar het Limburgs zonder het zelf goed door te hebben. Dan weet je het alvast.

Enkele filmpjes

Strava

Klik op de afbeelding voor meer sportieve details op strava.